طبابت يا تجارت؛ در بيمارستان‌هاي خصوصي چه مي‌گذرد؟
تهران- ايرنا- نكته قابل تامل در خدمات بسياري از بيمارستان‌هاي خصوصي، ميزان بالاي خدمات القايي و غيرضروري است. صاحبان اين مراكز با اين توجيه كه مراجعه‌كنندگان به اين بيمارستان‌ها مشكل مالي ندارند يا بيمه تكميلي هزينه‌ها را پرداخت مي‌كند، با گشاده‌دستي انواع خدمات ضروري و غيرضروري را با لبخند رضايت به مشتريان خود ارائه مي‌كنند.
سلامت بر اساس آخرين تعريف سازمان جهاني بهداشت شامل برخورداري و بهزيستي كامل جسمي، رواني و اجتماعي است و فقط به معناي نبود بيماري يا نداشتن ناتواني نيست. در ايران براي تامين سلامت مردم، نظام خدمات بهداشتي و درماني در دو حوزه كلي بهداشت و درمان به الينا رودريگز ارائه خدمت مي‌پردازد.
خدمات بهداشتي عمدتا شامل خدمات پيشگيري از بروز بيماري‌هاي جسمي و رواني است كه تقريبا ۱۰۰درصد آن در اختيار دولت و مراكز بهداشتي و درماني وزارت بهداشت است كه تا خانه‌هاي بهداشت روستاها گسترش يافته و به صورت رايگان يا با هزينه‌هاي اندك خدمات واكسيناسيون، مراقبت از كودكان، مادران، نوجوانان، ميانسالان و .. را ارائه مي‌كنند. بسياري از خدمات اين مراكز از جمله خدمات آموزش و مشاوره به بيماران حتي تعرفه‌گذاري هم نشده است؛ به همين علت ورود بخش خصوصي به اين حوزه توجيه اقتصادي ندارد بنابرين حضور سرمايه‌داران خصوصي به اين بخش در ايران ناچيز است.
اما خدمات درمان در ايران تعرفه دارد و عمده درآمد پزشكان و كادر درمان به ازاي فروش خدمات سلامت به مردم در اين بخش كسب مي‌شود. با اين حال، تامين سلامت مردم يك حق همگاني است و از آنجا كه همه مردم توان تامين هزينه‌هاي درمان را ندارند، دولت موظف است با تاسيس و گسترش بيمارستان‌هاي دولتي با تعرفه دولتي و پوشش بيمه همگاني سلامت مردم را تامين كند.
فرق بيمارستان‌هاي دولتي با خصوصي
بيمارستان‌هاي دولتي و تامين اجتماعي با ارائه خدمات از طريق پوشش بيمه‌هاي پايه بخش عمده خدمات درماني را به خصوص در بخش خدمات بستري به مردم ارائه مي‌كنند. آمارهاي رسمي نشان مي‌دهد حدود ۸۰ درصد خدمات بستري بيماران در بيمارستان‌هاي دولتي ارائه مي‌شود و بيمارستان‌هاي خصوصي حداكثر ۲۰ درصد اين خدمات را به مردم ارائه مي‌كنند. اگر چه در حوزه ويزيت و خدمات سرپايي اين نسبت بر عكس است، با اين حال حدود ۱۳ تا ۱۷ درصد تخت‌هاي بيمارستاني كشور از مجموع حدود ۱۶۰ هزار تخت بيمارستاني خصوصي هستند؛ بيمارستان‌هايي كه با سرمايه بخش خصوصي بنا شده‌اند و با تعرفه‌هايي در حدود ۸ تا ۱۰ برابر تعرفه بيمارستان‌هاي دولتي به مردم خدمات‌رساني مي‌كنند.
اما هزينه اقامت و خدمات بيمارستان‌هاي خصوصي به قدري است كه اكثر مردم توان مراجعه به اين مراكز را ندارند. بر اساس تعرفه‌هاي مصوب خدمات بستري سال ۱۴۰۴ هزينه يك شب اقامت در بيمارستان‌هاي خصوصي درجه يك از ۹ ميليون تا ۱۸ ميليون تومان براي بخش NICU (بخش مراقبت‌هاي ويژه نوزادان) متغير است؛ هزينه‌هايي كه پرداخت آن از توان بيش از ۸۰ درصد مردم خارج است. بخش مهمي از مراجعان به اين بيمارستان‌ها به پشتيباني بيمه‌هاي تكميلي به اين مراكز مراجعه مي‌كنند؛ بيمه‌هاي تكميلي كه با قراردادهاي طلايي در دسترس اكثر مردم نيست.
اين وضعيت طي سال‌هاي اخير تداوم داشته است. به گزارش ايرنا، شهريورماه ۱۳۹۸ بود كه «ايرج حريرچي» معاون كل وزير بهداشت در اين مورد اظهار داشت: ۸۰درصد مردم توان مراجعه به بيمارستان خصوصي را ندارند. تنها ۱۵ تا ۱۷ درصد مردم با استفاده از بيمه تكميلي و ۳ تا ۴ درصد مردم با خيال راحت و خرج خودشان به بيمارستان‌هاي خصوصي مراجعه مي‌كنند. بنابراين جامعه هدف اين بيمارستان‌ها عموم مردم نيست.
بررسي‌هاي كارشناسي و شواهد مردمي نشان مي‌دهد، هدف بسياري از بيمارستان‌هاي خصوصي حداكثرسازي سود است. مراجعات مردم به اين مراكز به روشني نشان مي‌دهد كه براي بيماران و مراجعه‌كنندگان به اين مراكز خدمات متنوع و حتي غير ضروري زيادي تجويز مي‌شود.
برچسب: ،